நெல்லிக்காய் - 9

தீபா கண் திறந்து பார்க்கும் போழுது அழுது அழுது வீங்கிய அவள் அம்மாவின் முகமே அவள் கண்களில் முதலில் பட்டது. அவள் அருகில் ராஜி அமர்ந்திருந்தாள். அருணையோ, கார்த்திக்கையோ அங்கு காணவில்லை.

அவள் மெதுவாக அம்மா என்று கூப்பிட்டதை கேட்டு இருவரும் அவளை பார்த்து மகிழ்ச்சியும் பதற்றமும் நிறைந்த நிலையில் அவள் அருகில் வந்தனர்.

"அம்மா, தங்கம்! நாங்க பேசறது உனக்கு கேக்குதாமா?" அவள் அம்மா பரிதாபமாக கேட்டாள்.

ஏற்கனவே பல முறை கண் திறந்தும் மயக்க நிலையிலே இருந்தாள் தீபா. அதனால் அவள் அம்மா அவள் குரலை கேட்டதும் மகிழ்ச்சியுற்றாள்.

"கேக்குதும்மா! அருணுக்கு என்னாச்சு? அவனுக்கு ஒண்ணுமாகலையே?" திக்கி திணறி கேட்டாள் தீபா

"இல்லைமா. அந்த தம்பிக்கு ஒண்ணுமாகலை. உனக்கும் இனிமே எந்த பிரச்சனையுமில்லைனு டாக்டர் சொல்லிட்டாரு. ஒரு வாரத்துல நம்ம வீட்டுக்கு போயிடலாம்டா சாமி. உனக்கு எதுவும் வலிக்குதாடா?"

"பேசனா வலிக்குதும்மா"

"தலைல அடிப்பட்டதால கட்டு போட்ருக்காங்கடா. அதனால அப்படித்தான்டா இருக்கும். இன்னும் ஒரு ரெண்டு நாள்ல சரியாப் போயிடும்னு டாக்டர் சொல்லியிருக்காருடா. நீ பேசாமா தூங்கு சாமி"

சொல்லிவிட்டு அவள் அம்மா டாக்டரை கூப்பிட சென்றாள்.

"ராஜி! அருண் எங்க?"

"அவன் காலைல இருந்து இங்க தான் இருந்தான். ஒரு வாரம் முழுக்க அவன் லீவ் போட்டு காலைல இருந்து சாயந்தரம் வரைக்கும் அம்மாக்கூடத்தான் இருக்கான். சாயந்தரமானா நான் வந்தவுடனே அவன் போயிடுவான்"

"ராஜி அவனை கஷ்டப்பட வேண்டாம்னு சொல்லு. அவன் வேண்டாம்னு சொல்லியும் நான் தான் வண்டில போகலாம்னு சொன்னேன். நாளைக்கு காலைல அவன் வரும் போழுது நான் முழிச்சிட்டு இருப்பனானு தெரியாது. இப்பவே நான் அவன்ட ஒரு வார்த்தை பேசிடறதா?"

"வேணாம்பா. நீ தூங்கு. அவன்ட நான் சொல்லிக்கறேன்"

"சரி மறக்காம சொல்லிடு" சொல்லிவிட்டு மீண்டும் கண்ணசந்துவிட்டாள்.

அடுத்த இரண்டு நாட்களில் அவளால் நன்றாக பேச முடிந்தது.அருணோடு தனியாக பேசும் சந்தர்ப்பங்களே அவளுக்கு அமையவில்லை. பெரும்பாலும் அவள் அம்மா அங்கே இருந்ததால் அவளால் எதுவும் பேச முடியவில்லை. அப்போழுது அவள் அம்மா ஊரிலிருக்கும் மாமாவிற்கு போன் செய்ய வெளியே போனாள். சரியாக அந்த நேரம் பார்த்து அங்கே வந்து சேர்ந்தான் அருண்.

"தீபா! ஹவ் ஆர் யூ ஃபீலிங் நவ்? தெரியாம அந்த மாதிரி ஆயிடுச்சு. ஐ அம் எக்ஸ்ட்ரீம்லி சாரி"

"உனக்கெல்லாம் எவன் லைசன்ஸ் கொடுத்தான். நேரா போயி லாரில விட்டுட்டு என்ன ஸாரி பூரினு சொல்லிட்டு இருக்க?"

"என்னது நான் தப்பா லாரில விட்டனா? அவன் ராங் சைட்ல வந்தான்"

"லாரினா ராங் சைட்ல தான் வருவான். நீ தான் பார்த்து ஓட்டணும்."

"இந்த கதை நல்லா இருக்கு. உன்னைய நேரா போயி விட்ருக்கணும். என் தப்புதான்"

"முதல்ல வண்டில ஒரு அழகான பொண்ண ஏத்திட்டு போகும் போது, நிதானமா ஓட்டணும்னு தெரியனும்"

"தீபா! மண்டைல அடிப்பட்டதால உனக்கு பழசெல்லாம் மறந்து போச்சினு நினைக்கிறேன். அழகான பொண்ணுனு யாரப்பத்தியோ பேசிக்கிட்டு இருக்க. நான் வண்டில ஏத்திட்டு போனது உன்னயத்தான்"

"நக்கலா? நான் அழகா, இல்லையானு போய் உனக்கு பக்கத்து க்யூபிக்கல்ல உக்கார்ந்திருப்பானே ராஜிவ். அவனை போயி கேட்டு பாரு"

"நான் அவனை கேக்கறது இருக்கட்டும் முதல்ல நீ ஒழுங்கா கண்ணாடிய பாரு. போதும்"

அந்த நேரம் பார்த்து அவள் அம்மா சரியாக வந்து சேர்ந்தாள்.

"என்ன தம்பி ஏதோ கண்ணாடினு சொல்லிட்டு இருந்தீங்க போலருக்கு"

"அது ஒண்ணுமில்லை ஆண்ட்டி! ஆக்ஸிடெண்ட்ல கண்ணுக்கு ஏதாவது பிரச்சனையாயிருக்குமா? கண்ணாடி போடனுமானு கேட்டா. நான் அதெல்லாம் தேவையில்லைனு சொல்லிட்டு இருந்தேன்"

"ஏன் கண்ணு... எல்லாம் நல்லா தெரியுது இல்லை. ஏதாவது மங்களா தெரியுதா?"

"அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைமா. சும்மா தான் கேட்டேன்"

"ஏன் தம்பி, உங்களுக்கு இத்தனை நாள் லீவு எப்படி கொடுத்தாங்க?"

"அது ஒண்ணுமில்லைங்க ஆண்ட்டி. ஆக்ஸிடெண்ட் ஆயிடுச்சினு மெடிக்கல் லீவு போட்டுட்டேன்"

மெடிக்கல் லீவ் என்று ஒரு லீவே இல்லையென்று தீபாவிற்கு நன்றாக தெரிந்திருந்தது. அருண் சம்பளமில்லாத விடுமுறையில் (லாஸ் ஆப் பே) இருக்கிறான் என்பதை புரிந்து கொண்டாள்.

"அம்மா, நான் தான் இப்ப நல்லா ஆயிட்டனே. இதுக்கு மேல இங்க துணைக்கு ஒரு ஆள் வேணுமா?"

அருணுக்கு அவள் சொல்லியது நன்றாக புரிந்தது.

"ஆமாமா. இந்த தம்பிக்கு தான் ரொம்ப கஷ்டத்த கொடுத்துட்டோம். தம்பி நீங்க எதுக்கு தம்பி இனிமே கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டு. நானே பாத்துக்கறம்பா. அவ வேற கஷ்டப்படறா"

"இன்னும் ரெண்டு நாள் தானே ஆண்ட்டி. அதனால ஒண்ணும் பிரச்சனையில்லை. நீங்க இங்க இருக்கற வரைக்கும் கூட இருந்து பாத்துக்கிட்டோம்னு ஒரு திருப்தி இருக்கும். அதனால தான். அதுவும் இல்லாம நான் ஏற்கனவே லீவுக்கு சொல்லிட்டேன். இனிமே ஆபிஸிம் போக முடியாது" ஒரு வழியாக சமாளித்தான் அருண்.

"சரிப்பா. நீ இருக்கறதும் ஒரு துணைக்கு நல்லாதான் இருக்கு. எங்க ஊர்னா என் தம்பி எப்படியும் ஏன் கூடவே இருப்பான். இவ அப்பாரு மட்டும் இந்நேரமிருந்தா இவளை ராணி மாதிரி பாத்துக்குவாரு" சொல்லிவிட்டு லேசாக கண் கலங்கினாள்.

இரண்டு நாளும் அவளுடனே இருந்தான் அருண்.அவளை டாக்டர் பதினைந்து நாட்கள் வீட்டில் நன்றாக ரெஸ்ட் எடுக்குமாறு கூறியிருந்தார்.

தீபாவிற்கு இப்படியானதற்கு தன் கவனக்குறைவே காரணமென்று அருண் மிகவும் கவலைப்பட்டு கொண்டிருந்தான். தினமும் அவளுக்கு போன் செய்து பேசிக்கொண்டிருந்தான். பாதி நேரம் அவர்கள் பேச்சு சண்டையிலே முடிந்தது. இருந்தாலும் அடத்த நாள் யாராவது ஒருவர் மற்றவரை அழைத்து பேசி கொண்டிருந்தனர்.

ஒரு வாரம் முடிந்த நிலையில் வார இறுதி நாளில் வெளியே சென்றிருந்த கார்த்திக் வீட்டிற்குள் வந்து நேராக கட்டிலில் போய் உட்கார்ந்து அழுது கொண்டிருந்தை பார்த்து அருண் திடுக்கிட்டான்.

(தொடரும்...)

அடுத்த பகுதி