கொல்ட்டி - சில திடுக்கிடும் உண்மைகள்

ஒரு சில விஷயங்களை ரொம்ப நாள் மறைக்க முடியாது... எப்படியும் உண்மை வெளிய வந்துடும்.

கொல்ட்டி - நான் முதல்ல எழுதுன கதை இது தான். அது எல்லாருக்கும் பிடிச்சி போனதுக்கான காரணம் என்னனு ஈஸியா சொல்லிடலாம். ஏன்னா அது நீங்க நினைக்கிற மாதிரி கதையல்ல... ஆமாம் அது நிஜமாக நடந்ததுதான்.

இத ஒரு சிலர் கண்டு பிடிச்சிருப்பீங்க. ஆனா இதுல நீங்க கண்டுபிடிக்காத ஒரு முக்கியமான விஷயம் இருக்கு. இது உங்க எல்லாருக்கும் ஆச்சரியமாக்கூட இருக்கலாம். ஆனா இது தான் உண்மை... இளகிய மனசு இருக்கவங்க இதுக்கு மேல படிக்காதீங்க. நான் சீரியஸா சொல்றேன்.

கதை தெரியாதவங்க அதை ஒரு தடவை படிச்சிடுங்க. இல்லைனா இது புரியாது...

கதைல நாயகன் தெலுகு எழுத படிக்க கத்துக்கறான். அதுக்கப்பறம் என்ன ஆகறான்? நீங்க எல்லாம் என்ன நினைச்சிட்டு இருக்கீங்க. அவன் தெலுகு படம் பார்த்து தமிழ்ல ரிவியூ எழுதறானு. ஆனா அது தான் இல்லை. ஏன் யாரும் அவுட் ஆப்ஃ தி பாக்ஸ் திங் பண்ண மாட்றீங்க???

Sometimes Truth Really is Stranger Than Fiction

ஏன் அந்த பையன் தெலுகு பையனா இருந்து அந்த பொண்ணு தமிழ் பொண்ணா இருந்திருக்ககூடாது. அந்த பையன் ஏன் தமிழ் எழுத, படிக்க கத்திருந்திருக்கூடாது. ஏன் அந்த பையனே தமிழ்ல ப்ளாக் ஆரம்பிச்சி உங்க கூட ஒருத்தனா எழுதிட்டு இருக்க கூடாது?

ஆமாம். அது தான் உண்மை.

நான் தமிழ் எழுத படிக்க கத்துக்கிட்டு ரெண்டு வருஷம் கூட ஆகலை.

ஒரு பதினெட்டு மாசம் தான் இருக்கும். அவள் (பேர் வேண்டாமே) என்னைவிட்டு போனாலும் அவள் பேசிய அந்த மொழியை மறக்க கூடாது என்று பல வகைகளில் கற்று கொள்ள ஆரம்பித்தேன். அந்த ஆர்வத்தில் தான் தமிழ் வலைப்பூக்கள் அறிமுகமும். எழுத்து கூட்டி படிப்பதற்குள் பல மணி நேரமாகியது.

என் ரூமேட் தனா தமிழ் தெரிந்த பையன். அவன் தான் எனக்கு ஓரளவு எழுத்து பிழையில்லாமல் அடிக்க சொல்லி கொடுத்தான். நான் முதலில் பெங்களூரிலிருக்கும் போது பேப்பரில் எழுதுவேன். அந்த கையெழுத்து எவ்வளவு அசிங்கமாக இருக்கும் என்பது நான் சொல்லி தெரிய தேவையில்லை. ஒரு வேளை நான் கைப்பட எழுதியிருந்தால் கண்டுபிடித்திருப்பீர்கள்.

பல நேரங்களில் நான் தவறு செய்வது "ள/ல", "ற/ர", "ண/ன" வில் தான். அதை முதலில் அவன் ஒரு முறை படித்து திருத்துவான். பிறகு அருமை தம்பி கப்பி ஒரு முறை பார்ப்பார். இதற்கு பிறகே பதிவிடுவேன். அப்படியும் சில சமயங்களில் எழுத்து பிழை இருந்துவிடும். இருந்தாலும் இன்று வரை யாரும் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை. (லகுட பாண்டிகளா! எழுத்து பிழையை சொல்லவில்லை... நான் ஆந்திரா என்பதை)

என் ப்ளாகை அவள் ஒரு முறையாவது பார்த்திருப்பாளா என்று தெரியவில்லை. பல நேரங்களில் நான் எழுதியது ஃபார்வேர்டில் வரும் போது அது அவள் படித்திருக்கவும் வாய்ப்பிருக்கிறது என்று நினைத்து சந்தோஷ(வருத்த)ப்பட்டிருக்கிறேன். சர்வேசன் அவர்களின் சிறந்த வலைப்பதிவர் விருது வாங்கிய அன்றே அனைவரிடமும் சொல்லலாம் என்று பார்த்தேன். ஆனா எனக்காக யாரும் வருத்தப்பட வேண்டாமே என்று விட்டுவிட்டேன்.

இப்ப உங்களிடம் மறைப்பது மனதிற்கு கஷ்டமாக இருப்பதால் உண்மையை சொல்லிவிட்டேன். இதை தமிழ் மணத்தில் எந்த பிரிவில் சேர்ப்பது? சோகம் என்று ஒரு பிரிவிருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும். இனி என் கதையை அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன்...


பி.கு: இதை நீங்கள் நம்புவதை பொறுத்தே என் வருங்காலம் பற்றிய முக்கிய தீர்மானமிருக்கும். இதையும் நீங்க உண்மைனு நினைச்சா நான் அடுத்து அரசியல்ல இறங்கலாம்னு இருக்கேன். எத சொன்னாலும் நம்பறாங்கடா இவுங்க ரொம்பஅஅஅ நல்லவங்கடா...